تصویربرداری عصبی گلیوبلاستوما

تصویربرداری عصبی نقشی اساسی در تشخیص اولیه و نظارت بعدی بر درمان های چند حالته ارائه شده به بیماران مبتلا به گلیوبلاستوما – بدخیم ترین نوع سرطان مغز دارد. محققان توصیفی جامع از تصویربرداری عصبی بالینی پیشرفته برای گلیوبلاستوما ارائه می دهند. آنها مفاهیم اساسی و آخرین کاربردهای تصویربرداری عصبی ساختاری بالینی و همچنین آخرین نوآوری ها و تکنیک های آینده برای تصویربرداری عملکردی بیماران گلیوبلاستوما را پوشش می دهند.

گلیوبلاستوما (GBM) شایعترین نئوپلاسم اولیه داخل جمجمه بزرگسالان است که 15٪ کل نئوپلاسمهای داخل جمجمه و تقریباً 50٪ کل آستروسیتوماها را تشکیل می دهد. GBM ها آستروسیتومای درجه یک هستند. بنابراین آنها به طور کلی تهاجمی هستند ، تا حد زیادی به درمان مقاوم هستند. آنها تمایل دارند که در امتداد مجاری ماده سفید متراکم مانند دستگاه های قشر مغز و جسم پینه ای درگیر شوند و نیمکره مقابل را درگیر کنند. گلیوبلاستوما قبلاً به عنوان گلیوبلاستوما مولتی فرم شناخته می شد. مولتی فرم به ناهمگنی تومور اشاره دارد. طبقه بندی WHO “مولتی فرم” را کاهش داده است و بنابراین بهتر است از این تومورها فقط به عنوان گلیوبلاستوما یاد کنیم.

گلیوبلاستومای اولیه به مواردی گفته می شود که بدون وجود آستروسیتومای منتشر با درجه پایین تر ، از نو بوجود می آیند. آنها 90٪ از کل گلیوبلاستوما را تشکیل می دهند و نسبت به گلیوبلاستومای ثانویه تهاجمی تر هستند و در افراد مسن بیشتر اتفاق می افتد. گلیوبلاستومای اولیه تقریباً همیشه از نوع وحشی IDH است. آنها تمایل به تقویت EGFR و بیان بیش از حد MDM2 ، جهش PTEN و یا از دست دادن هتروزیگوزیته کروموزوم 10p دارند.

در مقابل ، گلیوبلاستومای ثانویه ، مواردی است که از آستروسیتومای منتشر با درجه پایین تر ناشی می شود. آنها نسبتاً غیر معمول هستند و فقط حدود 10٪ از کل گلیوبلاستوما را تشکیل می دهند. این تومورها نسبت به گلیوبلاستومای اولیه کمتر تهاجمی هستند و در بیماران جوان تر مشاهده می شوند. جالب توجه است که آنها تمایل به لوب های پیشانی دارند. بر خلاف تومورهای اولیه ، گلیوبلاستوم ثانویه تمایل به جهش IDH (مثبت) دارد ، جهشی که بیش از 80 درصد آستروسیتوماهای درجه II و III مشترک دارد. گلیوبلاستومای ثانویه نیز جهش های p53 ، تقویت PDGF-A ، از دست دادن هتروزیگوزیته کروموزوم های 10q و 17p ، از دست دادن 19q و افزایش فعالیت تلومراز و بیان hTERT را نشان می دهد.

در طبقه بندی فعلی WHO در تومورهای CNS ، سه نوع بافت شناسی گلیوبلاستوما و همچنین تعدادی از الگوهای بافت شناسی که در زیر بحث شده است ، شناخته شده اند.

سه نوع شناخته شده عبارتند از:

• گلیوبلاستوما سلول غول پیکر
  
  

•  گلیوسارکوم
  
  

• گلیوبلاستوما اپی تلیوئید

اکثریت قریب به اتفاق گلیوبلاستوما به صورت پراکنده است. به ندرت آنها مربوط به قرار گرفتن در معرض GBM ناشی از اشعه هستند. آنها همچنین می توانند به عنوان بخشی از سندرم های تومور نادر ارثی مانند سندرم های مرتبط با جهش p53 مانند نوروفیبروماتوز نوع 1 (NF1) و سندرم Li-Fraumeni رخ دهند. سندرم های دیگری که GBM در آنها مشاهده می شود شامل سندرم تورکوت ، بیماری اولیر و سندرم مافوچی است.

به طور معمول بیماران به یکی از سه روش مراجعه می کنند:

• نقص عصبی کانونی
  
  

• علائم افزایش فشار داخل جمجمه
  
  

• تشنج

به ندرت (کمتر از 2٪) خونریزی داخل توموری رخ می دهد و بیماران ممکن است به طور حاد با علائم و نشانه های سکته مغزی مراجعه کنند.

اگرچه گلیوبلاستوما می تواند در هر نقطه از مغز ایجاد شود ، اما آنها تمایل بیشتری برای ماده سفید زیر قشر و ماده خاکستری عمیق نیمکره های مغزی ، به ویژه لوب گیجگاهی دارند. گلیوبلاستومها به طور معمول توده های نکروتیک ضعیف و محلی در نیمکره های مغزی هستند. ماده سفید مافوق متداول ترین مکان است.

این تومورها ممکن است سفت یا ژلاتینی باشند. تنوع قابل توجه منطقه ای در ظاهر مشخص است. بعضی مناطق سفت و سفید ، بعضی نرم و زرد (ثانویه نکروز) و بعضی دیگر کیستیک همراه با خونریزی موضعی است. اندازه GBM از چند سانتی متر تا ضایعاتی که جایگزین نیمکره می شوند از نظر اندازه قابل توجه است. نفوذ بیش از حد قابل مشاهده تومور همیشه وجود دارد. این تومورها در 20٪ بیماران چند کانونی هستند. گلیوبلاستوما قادر به نشان دادن الگوهای متنوع است ، گاهی اوقات در یک تومور. علاوه بر سه نوع شناخته شده (گلیوبلاستوما سلول غول پیکر ، گلیوسارکوم و گلیوبلاستوما اپی تلیوئید) ویژگی های بافتی دیگری نیز گاهی اوقات وجود دارد که بر تصویربرداری و رفتار بیولوژیکی تأثیر می گذارد. بیشتر این موارد عمدتا در گلیوبلاستومای اولیه نوع IDH دیده می شود.

گلیوبلاستوما در MRI به چه صورت است؟ گلیومای کم درجه یا آستروسیتوما ممکن است فقط یک ناحیه با تراکم کم (ناحیه تاریک) را نشان دهد در حالی که گلیومای درجه بالا (گلیوبلاستوما) معمولاً افزایش کنتراست بیشتری (در خارج از آن سفید) و نکروز در وسط را نشان می دهد.

ویژگی های رادیوگرافی

گلیوبلاستوما به طور معمول تومورهای بزرگی در تشخیص هستند. آنها اغلب حاشیه ضخیم ، تقویت کننده نامنظم و یک هسته نکروزه مرکزی دارند. آنها با edema از نوع وازوژنیک احاطه شده اند ، که در واقع معمولاً شامل نفوذ توسط سلولهای نئوپلاستیک است. بیماری چند کانونی ، که در ~ 20٪ موارد مشاهده می شود ، بیماری است که در آن مناطق مختلف با افزایش سیگنال ماده سفید غیر طبیعی به یکدیگر متصل می شوند ، که نشان دهنده گسترش میکروسکوپی به سلولهای تومور است. از طرف دیگر ، بیماری چند مرکزه جایی است که چنین ارتباطی دیده نمی شود.

چگونه گلیوبلاستوما را تشخیص می دهید؟ آزمایشات و روشهایی که برای تشخیص گلیوبلاستوما استفاده می شود شامل موارد زیر است:

1. تست مغز و اعصاب. در طول معاینه عصبی ، پزشک از شما در مورد علائم و نشانه های شما سوال میکند.
2. آزمایشات تصویربرداری. آزمایشات تصویربرداری می تواند به پزشک کمک کند تا محل و اندازه تومور مغزی شما را تعیین کند.
3. برداشتن نمونه ای از بافت برای
   آزمایش (نمونه برداری).

   

درمان و پیش آگهی

بیوپسی و رفع تومور با رادیوتراپی و شیمی درمانی کمکی بعد از عمل (تموزولومید) معمول ترین روش درمانی است. روش های درمانی جدید شامل آنتی آنژیوژنز (به عنوان مثال بواسیزوماب) و ایمونوتراپی است.

در افراد 70 ساله یا جوان پروتکل استاندارد Stupp معمول است. در افراد مسن ، رادیوتراپی معمولاً به عنوان یک دوره کوتاهتر تجویز می شود ، اما حتی در این شرایط افزودن تموزولومید به میزان قابل توجهی بقا را افزایش می دهد ، به خصوص در تومورهای متیله شده (غیر فعال) MGMT. با وجود این ، پیش آگهی ضعیفی با بقای متوسط کمتر از 2 سال به همراه دارد.

آیا درد با گلیوبلاستوما وجود دارد؟ سردرد و درد صورت به عنوان شایع ترین شکل درد در بین بیماران مبتلا به گلیوبلاستوما مولتی فرم ، شایع ترین تومور بدخیم اولیه مغز شناخته شده است.